تلسکوپ فضایی پرتو گامای فرمی ناسا، ۱۲ آوریل سال جاری، شراره‌ای ناگهانی در سحابی خرچنگ ثبت کرده است که پنج بار پرتوان‌تر از تشعشعات پیشین این سحابی بوده و به مدت شش روز دوام داشته است. در سال ۱۰۵۴ میلادی، انفجاری ابرنواختری در صورت فلکی گاو (۶۵۰۰ سال نوری دور‌تر از ما) رخ داد و حاصل آن یک ستاره نوترونی بسیار چگال بود که ۳۰ بار در ثانیه به دور خود دوران می‌کند. نتیجه این نوسان سریع، گسیل تشعشعاتی به صورت پالس است که مشخصه ستارگان نوترونی (پالسار) به حساب می‌آید. علاوه بر این پالس‌ها، اختر‌شناسان سحابی خرچنگ را منبع پایداری از پرتوهای پر انرژی می‌دانستند. اما در ژانویه ۲۰۱۱ دانشمندان به کمک چندین رصدخانه مدار گرد منجمله فرمی، سویفت و رسی، تغییرات بلند مدتی را در شدت پرتوهای گامای گسیل شده از این سحابی ثبت کردند.

 
از سال ۲۰۰۹ تاکنون فرمی و ماهواره آژانس فضایی ایتالیا (اجیل) چندین شراره ناگهانی کوتاه مدت پرتو گاما گزارش کرده‌اند که بیش از ۱۰۰ میلیون الکترون-ولت انرژی داشته‌اند. برای مقایسه در نظر داشته باشید که نور مرئی تنها ۲ تا ۳ الکترون-ولت انرژی دارد. دوازدهم آوریل، فرمی و پس از آن اجیل (ماهواره سازمان فضایی ایتالیا)، تابشی را دریافت کردند که ۳۰ مرتبه از پرتوهای گسیل شده معمول و ۵ مرتبه از آخرین درخشش ناگهانی سحابی نیرومند‌تر بود. در ۱۶ آوریل تشعشعی حتی نیرومند‌تر نیز دریافت شد و سرانجام این فعالیت غیر عادی به خاموشی گرائید. دانشمندان گمان می‌کنند که این نوسانات غیر عادی ممکن است ناشی از نوآرایی ناگهانی در میدان مغناطیسی ستاره نوترونی آرمیده در سحابی باشد، هر چند شاید آنچه که واقعا رخ داده است سال‌ها به صورت یک معما باقی بماند. پرتوهای پر انرژی سحابی خرچنگ ممکن است نتیجه فرایندهای فیزیکی مرتبط با سرعت دوران ستاره نوترونی باشد. نظریه پردازان معتقدند که این شعله‌های فروزان ناگهانی، در فاصله یک سوم سال نوری از ستاره نوترونی رخ می‌دهد، اما تاکنون تمامی تلاش‌ها برای تعیین دقیق موقعیت این پدیده ناکام مانده است. از سپتامبر ۲۰۱۰ تاکنون، رصدخانه پرتو ایکس چاندرای ناسا، سحابی خرچنگ را به طور پیوسته تحت نظر داشته است. علیرغم قدرت تشخیص و تفکیک عالی چاندرا، هیچ تغییر محسوسی در پرتوهای ایکس دریافتی از سحابی که مرتبط با نوسانات روشنایی اخیر باشد، ثبت نشده است.

دانشمندان که این نوسانات در شدت پرتوهای گاما را ناشی از نوآرایی ناگهانی میدان مغناطیسی ستاره نوترونی می‌دانند، معتقدند که این امر ممکن است با شتاب دادن ذرات، سرعت آن‌ها را به سرعت نور نزدیک کرده و نتیجه برهم کنش این ذرات با میدان مغناطیسی پالسار، انتشار پرتوهای گاما خواهد بود. دانشمندان می‌گویند که انرژی این ذرات ۱۰۰ بار بیشتر از حداکثر انرژی ذرات پر شتاب بر روی زمین است. با استناد به نوسانات شدت پرتوهای گاما در طول آوریل گذشته، دانشمندان وسعت منطقه منتشر کننده پرتو‌ها را با منظومه شمسی قابل قیاس می‌دانند.