جهان به چه صورت چنین می کند؟ چطور هر چیزی را تولید می کند؟

هیچ کس جوابش را نمی داند.. بهرحال، ما می دانیم که ارجاع به خود، بخش مهمی از این فرآینــد است. از دید فیزیک کوانتومی که زیر بنای تمامی جهان فیزیکی است، شیوه رفتار جهان چنان است که موج کوانتوم میان دو رویداد جریان می یــابد، درست همانند رودی که سرچشمه را ترک می کند و به سوی یک گودی می رود. ولی پس از آن، در فضا زمان «بـــاز می گردد» و از گودی به سرچشمه جــاری میشود. پس خورد حاصله میانِ موج کوانتوم و فضا زمان تصوری را بازمی تاباند که باعث ایجاد تجزیه می شود و ما آنــرا «واقعیت» می نامیم. در زبــانِ فیزیک کوانتومی، می گوییم موج در «مزدوج مختلط خود» ضرب می شود تا احتمالات جهان واقعی را ایجــاد کند. این مرحله جریــانِ مضاعف در هر پدیده فیزیکی رخ میدهد. در این شیوه است که دارای خود ساخـــتار دهی هستیم، قائم به ذات به واسطه بر همکنش موج با تصویر بارتاب شده فضا زمان خودش؛ مشابه روشی که شما در مقابل تصویر بازتابی خودتــان عکس العمل نشان می دهید. هرگز توجه کــرده اید برای اینکه متوجه خودتــان در آینه شوید مجبورید خود را فراموش کنید؟ و برای فراموش کردن خود، مجبورید خودتان را مورد توجه قــرار دهید؟

از طریق خودیابی است که قــادر می شویم خودمان را تغییـــر دهیم. همه آنچه وجود دارد نظمی واحــد است، جهــان در خودش به خود می نگــرد.!