رقـص

آگاهی در سراسر فضا زمـان رقص کنان جست و خیز می کند.

شاید کل جهان فقط  رقصی بزرگ باشد. در صورتی که امواج کوانتومی بنیان تمامی مواد و آگاهی را تشکیل دهند ، میتوان گفت که وجود هماهنگی در جهان یک ضرورت است ؛ چرا که همه امواج باید حرکتی متناوب و موزون داشته باشند. از آنجـا که موج کوانتومی سریعتر از نور جریان دارد ، هماهنگی در همه زمـــان ها حضور دارد.

 

برگرفته از کتاب : متا فیزیک از نگاه فیزیک

نویسنده : فرد آلن ولف باب توبن

 

قانون دوم نیوتن

      TinyPic image

آگاهـی

یکی شدن جهان هــا آغاز شده است !

راه هـایی ﺁشکار می شوند که اجـازه می دهند حلقه محدود ﺁگــاهی مان را شکسته و به خارج قدم بگذاریم.

ﺁگـاهی ، کلیتی است در مـاورا فضا زمان ، چیزی که شاید از نظر ماهیت «من» حقیقی باشدو مـا به این ادراک رسیده ایم که آگاهی و انرژی یکی هستند ؛ اینکه تمـامی فضا زمـان از آگاهی ساخته شده است ؛ اینکه احساس و دریافت معمول مـا از واقعیت ، ترکیبی از تعداد نامتناهی از جهان هاست که در آن زیسته ایم ، و اینکه آنچه از خود به عنوان خودمـان درک می کنیم فقط نمـایش متمرکزی از کلیت خود حقیقی مان است.

بنابراین همه انرژی مان به بررسی آگاهی اختصاص می یابد و این یگانه راه است.

هر اتفاقی را که در جهان های بی شمـار بر آن تاثیر می گذرایدتشخیص دهید ... درک کنید که در هر چیزی زندگی جریان دارد ؛ دریابید که شما آموخته هایتان نیستید ، بگذارید تا آگاهی با شمـــا یکی شود.

رسوخ جهان ها در هم ، آغاز شده است !

 

برگرفته از کتاب : متا فیزیک از نگاه فیزیک

نویسنده : فرد آلن ولف باب توبن

 

Maxwell -- Boltzmann Details

                TinyPic image   

انفجار بزرگ

آيا انفجار بزرگ واقعا وجود داشته است؟

دانشمندان در اين زمينه هر چه بيشتر درباره گذشته و آينده پژوهش مي كنند نظرياتشان نامطمئن تر و ناپايدارتر مي شود. مثلا در حاليكه فاصله ماه از زمين و يا تاريخ اوليه كره زمين را به خوبي مي شناسيم به توجه به اين كه فقط 400 سال از عمر تاريخ پژوهش هاي جديد گذشته است بسيار مشكل مي توان به تاريخ ميلياردها ساله آغاز خلقت نظر انداخت. فرضيه انبساط عالم به خودي خود كافي نيست كه ما با اطمينان نتيجه بگيريم كه انفجار اوليه وجود داشته است. ولي در اينجا يك نكته جالب توجه ديگر نيز به آن افزوده مي شود: هرچه ما بيشتر به عمق كيهان نظاره مي كنيم در واقع بيشتر به عمق زمان گذشته مي نگريم. يك ستاره را كه در فاصله 10 سال نوري قرار دارد به همان صورتي مي بينيم كه 10 سال قبل بوده است. دورترين اجرامي را كه انسان مي تواند با تلسكوپ هاي بزرگ نجومي نظاره كند كوازارها هستند. ( Quasar مخفف عبارت نجومي Quasistallar object و عبارت است از عضوي از گروههاي گوناگون ستاره مانند كه داراي پرتوهاي قرمز استثنايي مي باشند و غالبا از خود فركانسهاي راديويي و نيز امواج نوري قابل ديدن منتشر مي كنند.) آنها در واقع كهكشانه هاي كاملا جواني هستند كه در مراحل اوليه شكل گيري به سر مي برند. حال اگر انسان نگاهش را در سمت دلخواهي به دورتر و بازهم دورتر متوجه كند بايد به مرزي برسد كه در آنجا آغاز خلقت را مشاهده كند و به عبارت ديگر آن گاز داغ اوليه را ببيند كه تمام كهكشانه ها - ستارگان - سيارات و موجودات از آن ايجاد شده اند. بنابراين مي بايست پيرامون ما را پيوسته پوسته كاملا درخشاني در دوردست احاطه مي كرد و آسمان هم مي بايست شب ها همچون روز روشن مي شد اما اين ديوار آتشين با سرعت زيادي از ما دور مي شود زيرا كه عالم لحظه به لحظه انبساط مي يابد سرعت دورشدن به قدري زياد است كه نور اين پوسته داراي طول موج بلندتري مي شود كه ما آن را فقط به صورت تشعشعات و امواج راديويي دريافت مي كنيم.دقيقا همين امواج هستند كه اكنون كشف شده. امواج مفروضي كه از همه جهات به طور يكنواخت بر ما مي تابند و به نام تشعشعات پيشينه - 3k نامگذاري شده اند. وجود اين پرتو ها را مي توان با راديو تلسكوپ ها به سادگي اثبات كرد اين تشعشعات تكيه گاهي مهم براي اثبات فرضيه انفجار اوليه مي باشد.

نظريه انفجار بزرگ

عالم در ابتدا چگونه به نظر مي آمد؟

آشكار است براي آگاهي از چگونگي اولين ثانيه ها و يا بهتر بگوييم اولين اجزاي ثانيه هاي پس از انفجار اوليه نبايد از ستاره شناسان پرسيد بلكه در اين مورد بايد به فيزيكدان هاي متخصص در امر فيزيك ذره اي مراجعه كرد كه در مورد تشعشعات و ماده در شرايط كاملا سخت و غير عادي تحقيق مي كنند و تجربه مي كنند. تاريخ كيهان معمولا به 8 مقطع كاملا متفاوت و غير مساوي تقسيم مي شود:

مرحله اول ( صفر تا 43- 10 ثانيه )

اين مساله هنوز برايمان كاملا روشن نيست كه در اين اولين اجزاي ثانيه ها چه چيزي تبديل به گلوله آتشيني شد كه كيهان بايد بعدا از آن ايجاد گردد . هيچ معادله و يا فرمول هاي اندازه گيري براي درجه حرارت بسيار بالا و غير قابل تصوري كه در اين زمان حاكم بود در دست نمي باشد.

مرحله دوم ( 43- 10 تا 32- 10 ثانيه)

اولين سنگ بناهاي ماده مثلا كوارك ها و الكترون ها و پاد ذره هاي آنها از برخورد پرتوها با يكديگر به وجود مي آيند. قسمتي از اين سنگ بناها دوباره با يكديگر برخورد مي كنند و به صورت تشعشع فرو مي پاشند. در لحظه هاي بسيار بسيار اوليه ذرات فوق سنگين - x نيز مي توانسته اند به وجود آمده باشند. اين ذرات داراي اين ويژگي هستند كه هنگام فروپاشي ماده بيشتري نسبت به ضد ماده و مثلا كوارك هاي بيشتري نسبت به آنتي كوارك ها ايجاد مي كنند. ذرات x كه فقط در همان اولين اجزاي بسيار كوچك ثانيه ها وجود داشتند براي ما ميراث مهمي به جا گذاردند كه عبارت بود از : ( افزوني ماده در برابر ضد ماده )

مرحله سوم ( از 32- 10 ثانيه تا 6- 10 ثانيه )

كيهان از مخلوطي از كوارك ها - لپتون ها - فوتون ها و ساير ذرات ديگر تشكيل شده كه متقابلا به ايجاد و انهدام يكديگر مشغول بوده و ضمنا خيلي سريع در حال از دست دادن حرارت هستند.

مرحله چهارم ( از 6- 10 ثانيه تا 3- 10ثانيه )

تقريبا تمام كوارك ها و ضد كوارك ها به صورت پرتو ذره ها به انرژي تبديل مي شوند. كوارك هاي جديد ديگر نمي توانند در درجه حرارت هاي رو به كاهش به وجود آيند ولي از آن جايي كه كوارك هاي بيشتري نسبت به ضد كوارك ها وجود دارند برخي از كوارك ها براي خود جفتي پيدا نكرده و به صورت اضافه باقي مي مانند. هر 3 كوارك با يكديگر يك پروتون با يك نوترون مي سازند. سنگ بناهاي هسته اتم هاي آينده اكنون ايجاد شده اند.

مرحله پنجم ( از 3- 10 ثانيه تا 100 ثانيه )

الكترون ها و ضد الكترون ها در برخورد با يكديگر به اشعه تبديل مي شوند. تعدادي الكترون باقي مي ماند زيرا كه ماده بيشتري نسبت به ضد ماده وجود دارد. اين الكترون ها بعدا مدارهاي اتمي را مي سازند.

مرحله ششم ( از 100 ثانيه تا 30 دقيقه )

در درجه حرارت هايي كه امروزه مي توان در مركز ستارگان يافت اولين هسته هاي اتم هاي سبك و به ويژه هسته هاي بسيار پايدار هليم در اثر همجوشي هسته اي ساخته مي شوند. هسته اتم هاي سنگين از قبيل اتم آهن يا كربن در اين مرحله هنوز ايجاد نمي شوند. در آغاز خلقت عملا فقط دو عنصر بنيادي كه از همه سبكتر بودند وجود داشتند : هليم و هيدروژن

مرحله هفتم ( از 30 دقيقه تا 1 ميليون سال پس از خلقت )

پس از گذشت حدود 300000 سال گوي آتشين آنقدر حرارت از دست داده كه هسته اتم ها و الكترون ها مي توانند در درجه حرارتي در حدود 3000 درجه سانتي گراد به يكديگر بپيوندند و بدون اينكه دوباره فورا از هم بپاشند اتم ها را تشكيل دهند . در نتيجه آن مخلوط ذره اي كه قبلا نامرئي بود اكنون قابل ديدن مي شود.

مرحله هشتم ( از يك ميليون سال پس از خلقت تا امروز )

از ابرهاي هيدروژني دستگاههاي راه شيري ستارگان و سيارات به وجود مي ايند. در داخل ستارگان هسته اتم هاي سنگين از قبيل اكسيژن و آهن توليد مي شوند. كه بعد ها در انفجارات ستاره اي آزاد مي گردند و براي ساخت ستارگان و سيارات و حيات جديد به كار مي ايند.
TinyPic image     

عناصر اصلي حيات زميني چه زماني پديدار شد؟

براي زمين با توجه به گوناگوني حيات كه در آن وجود دارد 3 چيز از اهميت خاصي برخوردار بوده است:

1.
از همان ابتداي خلقت هميشه ماده بيشتري نسبت به ضد ماده وجود داشته و بنابراين همواره ماده براي ما باقي مي ماند.

2.
در مرحله ششم هيدروژن به وجود آمد اين ماده كه سبك ترين عنصر شيميايي مي باشد سنگ بناي اصلي كهكشانه ها و سيارات مي باشد. هيدروژن همچنين سنگ بناي اصلي موجودات زنده اي است كه بعدا روي زمين به وجود آمدند و احتمالا روي ميلياردها سياره ديگر نيز وجود دارند.

3.
در مركز ستارگان اوليه هسته اتم هاي سنگين از قبيل اكسيژن و يا كربن يعني سنگ بناهاي اصلي لازم و ضروري براي زندگي و حيات بوجود آمدند. آيا عالم همواره در حال انبساط خواهد بود؟

جنبش انبساطي يا به عبارت ديگر از همديگر دور شدن كهكشانه ها به هر حال رو به كند شدن است. زيرا جزاير جهاني متعدد در واقع به سمت يكديگر جذب مي شوند و در نتيجه حركت انبساطي آن ها كند تر مي شود. اكنون پرسش فقط اين است كه آيا زماني تمام اين حركت ها متوقف خواهد گرديد و اين عالم در هم فرو خواهد پاشيد؟ اين مساله بستگي به تراكم ماده در جهان هستي دارد. هر چه اين تراكم بيشتر باشد نيرو هاي جاذبه بين كهكشانه ها و ساير اجزاي گيتي بيشتر بوده و به همان نسبت حركت آن ها با شدت بيشتري متوقف خواهد شد. در حال حاضر چنين به نظر مي رسد كه تراكم جرم بسيار كمتر از آن است كه زماني عالم در حال انبساط را به توقف در آورد. به هر حال اين امكان وجود دارد كه هنوز جرم هاي بسيار بزرگ ناشناخته اي از قبيل ( سياهچاله هاي اسرار آميز) يا ( ابرهاي گازي شكل تاريك) وجود داشته باشند و نوترينو ها كه بدون جرم محسوب مي شوند جرمي هرچند كوچك داشته باشند. اگر اين طور باشد در اين صورت حركت كيهاني زماني شايد 30 ميليارد سال ديگر متوقف خواهد شد. در آن زمان كهكشان ها با شتابي زياد حركت به سوي يكديگر را اغاز خواهند كرد تا در نهايت به شكل يك گوي آتشين عظيم با يكديگر متحد شوند. آن زمان شايد مي بايد روي يك انفجار اوليه جديد ديگر و تولد يك عالم جديد حساب كنيم. با توجه به سطح كنوني دانش بشر و ميزان پژوهش هاي انجام شده بايد اينطور فرض كرد كه عالم تا ابديت انبساط خواهد يافت.

 

Mystery of galaxy's spiral arms possibly explained

Using a quartet of space observatories, University of Maryland astronomers may have cracked a 45-year mystery surrounding two ghostly spiral arms in the galaxy M106.

The Maryland team, led by Yuxuan Yang, took advantage of the unique capabilities of NASA's Chandra X-ray Observatory, NASA's Spitzer Space Telescope, the European Space Agency's XMM-Newton X-ray observatory, and data obtained almost a decade ago with NASA's Hubble Space Telescope

               TinyPic image

Image of spiral galaxy M106 (NGC 4258)

M106 (also known as NGC 4258) is a stately spiral galaxy 23.5 million light-years away in the constellation Canes Venatici. In visible-light images, two prominent arms emanate from the bright nucleus and spiral outward. These arms are dominated by young, bright stars, which light up the gas within the arms. "But in radio and X-ray images, two additional spiral arms dominate the picture, appearing as ghostly apparitions between the main arms," says team member Andrew Wilson of the University of Maryland. These so-called "anomalous arms" consist mostly of gas.

"The nature of these anomalous arms is a long-standing puzzle in astronomy," says Yang. "They have been a mystery since they were first discovered in the early 1960s."

By analyzing data from XMM-Newton, Spitzer, and Chandra, Yang, Bo Li, Wilson, and Christopher Reynolds, all at the University of Maryland at College Park, have confirmed earlier suspicions that the ghostly arms represent regions of gas that are being violently heated by shock waves.

Previously, some astronomers had suggested that the anomalous arms are jets of particles being ejected by a supermassive black hole in M106's nucleus. But radio observations by the National Radio Astronomy Observatory's Very Long Baseline Array, and the Very Large Array in New Mexico, later identified another pair of jets originating in the core. "It is highly unlikely that an active galactic nucleus could have more than one pair of jets," says Yang.

In 2001, Wilson, Yang, and Gerald Cecil, of the University of North Carolina, Chapel Hill, noted that the two jets are tipped 30 degrees with respect to the galaxy disk. But if one could vertically project the jets onto the disk, they would line up almost perfectly with the anomalous arms. Figuring that this alignment was not strictly a matter of chance, Wilson, Yang, and Cecil proposed that the jets heat the gas in their line of travel, forming an expanding cocoon. Because the jets lie close to M106's disk, the cocoon heats gas in the disk and generates shock waves, heating the gas to millions of degrees and causing it to radiate brightly in X-rays and other wavelengths.

To test this idea, Yang and his colleagues looked at archival spectral observations from XMM-Newton. With XMM-Newton's superb sensitivity, the team could measure the gas temperature in the anomalous arms and also see how strongly X-rays from the gas are absorbed en route by intervening material.

"One of the predictions of this scenario is that the anomalous arms will gradually be pushed out of the galactic disk plane by jet-heated gas," says Yang. The XMM-Newton spectra show that X-rays are more strongly absorbed in the direction of the northwest arm than in the southeast arm. The results strongly suggest that the southeast arm is partly on the near side of M106's disk, and the northwest arm is partly on the far side.

The scientists noted that these observations show clear consistency with their scenario. Confirmation of this interpretation has recently come from archival observations from NASA's Spitzer Space Telescope, whose infrared view shows clear signs that X-ray emission from the northwest arm is being absorbed by warm gas and dust in the galaxy's disk. Moreover, Chandra's superior imaging resolution gives clear indications of gas shocked by interactions with the two jets.

Besides addressing the mystery of the anomalous arms, these observations allowed the team to estimate the energy in the jets and gauge their relationship to M106's central black hole. The team's paper will appear in the May 10 issue of the Astrophysical Journal.

 http://www.Astronomynow.com/   برگرفته از

Astronomers Map Out Planetary Danger Zone

Astronomers have laid down the cosmic equivalent of yellow 'caution' tape around super hot stars, marking the zones where cooler stars are in danger of having their developing planets blasted away.

In a new study from NASA's Spitzer Space Telescope, scientists report the first maps of so-called planetary 'danger zones.' These are areas where winds and radiation from super hot stars can strip other young, cooler stars like our sun of their planet-forming materials. The results show that cooler stars are safe as long as they lie beyond about 1.6 light-years, or nearly 10 trillion miles, of any hot stars. But cooler stars inside the zone are likely to see their potential planets boiled off into space.

'Stars move around all the time, so if one wanders into the danger zone and stays for too long, it will probably never be able to form planets,' said Zoltan Balog of the University of Arizona, Tucson, lead author of the new report, appearing May 20 in the Astrophysical Journal.

The findings are helping astronomers pinpoint the types of environments where planets beyond our solar system, including some that might be hospitable to life, are most likely to form.

Planets are born out of a flat disk of gas and dust, called a protoplanetary disk, that swirls around a young star. They are believed to clump together out of the disk over millions of years, growing in size like dust bunnies as they sweep through the dust.
TinyPic image

This infrared image from NASA's Spitzer Spac

e Telescope shows the Rosette nebula, a pretty star-forming

region more than 5,000 light-years away in the constellation Monoceros.

In optical light, the nebula looks like a rosebud,

or the 'rosette' adornments that date back to antiquity

Previous studies revealed that these protoplanetary disks can be destroyed by the most massive, hottest type of star in the universe, called an O-star, over a period of about a million years. Ultraviolet radiation from an O-star heats and evaporates the dust and gas in the disk, then winds from the star blow the material away. Last year, Balog and his team used Spitzer to capture a stunning picture of this 'photoevaporation' process at work (www.spitzer.caltech.edu/Media/happenings/20061003/).

The team's new study is the first systematic survey for disks in and around the danger zone, or 'blast radius' of an O-star. They used Spitzer's heat-seeking infrared eyes to look for disks around 1,000 stars in the Rosette Nebula, a turbulent star-forming region 5,200 light-years away in the constellation Monoceros. The stars range between one-tenth and five times the mass of the sun and are between 2 and 3 million years old. They are all near at least one of the region's massive O-stars.

The observations revealed that, beyond 10 trillion miles of an O-star, about 45 percent of the stars had disks - about the same amount as there were in safer neighborhoods free of O-stars. Within this distance, only 27 percent of the stars had disks, with fewer and fewer disks spotted around stars closest to the O-star. In other words, an O-star's danger zone is a sphere whose damaging effects are worst at the core. For reference, our sun's closest star, a small star called Proxima Centauri, is nearly 30 trillion miles away.

In addition, the new study indicates that a protoplanetary disk will boil off faster in the zone's perilous core. For example, a disk two times closer to an O-star than another disk will evaporate twice as fast. 'The edges of the danger zone are sharply defined,' said Balog. 'It is relatively safe for protoplanetary disks outside it, whereas a disk that gets dragged along by its star to be really close to an O-star could disappear in as fast as a hundred thousand years.'

Despite this doomsday scenario, there is a chance some planets could survive a close encounter with an O-star. According to one alternative theory of planet formation, some gas giants like Jupiter might form in less than one million years. If such a planet already existed around a young star whose disk is blown away, the gas giant would stay put while any burgeoning rocky planets like Earth would be forever swept away.

Some astronomers think our sun was born in a similarly violent neighborhood studded with O-stars before migrating to its present, more spacious home. If so, it was lucky enough to escape a harrowing ride into any danger zones, or our planets, and life as we know it, wouldn't be here today.

Other paper authors include James Muzerolle, Kate Su, George Rieke and Erick Young of the University of Arizona; and Tom Megeath of the University of Toledo, Ohio.

NASA's Jet Propulsion Laboratory, Pasadena, Calif., manages the Spitzer mission for NASA's Science Mission Directorate, Washington. Science operations are conducted at the Spitzer Science Center at the California Institute of Technology, also in Pasadena. Caltech manages JPL for NASA. Spitzer's multiband imaging photometer, which collected the new data, was built by Ball Aerospace Corporation, Boulder, Colo.; the University of Arizona; and Boeing North American, Canoga Park, Calif. Co-author Rieke is the instrument's principal investigator

 

آیـا ثابت هابـل اشتباه است ؟

اخترشناسان با استفاده از روشهای جدید ، فاصله کهکشان مثلث را تا زمین 3.14 میلیون سال نوری تعیین کرده اند. جدیدترین اندازه گیری ها از فاصله یکی از نزدیکترین کهکشانها به راه شیری ، این احتمال را مطرح کرده است که جهان 15 درصد وسیعتر و پیرتر از آنی باشد که تاکنون تصور شده است.

     TinyPic image

گروهی از اخترشناسان به سرپرستی آلسستو بونانوس ، اخترشناس مرکز اخترفیزیک کارنگی در واشنگتن ، موفق شدند با استفاده از داده های مجموعه ای از بزرگترین تلسکوپهای جهان ، از جمله تلسکوپ ده متری کک در هاوایی ، فاصله یک جفت ستاره گرفتی را در کهکشان مثلث اندازه گیری کنند. ستارگان این دوتایی گرفتی هر پنج روز یکبار از مقابل یکدیگر عبور می کنند و تغیییراتی را در درخشندگی این اجرام پدید می آورند. این گروه توانست با اندازه گیری دقیق نور ، سرعت و دمای اعضای این منظومه ، درخشندگی واقعی این دو ستاره را اندازه گیری کند. با مقایسه درخشندگی واقعی این ستارگان و مقدار نوری که از آنها به زمین می رسد ، اخترشناسان توانستند فاصله این کهکشان را 14.3 میلیون سال نوری از زمین اندازه گیری کنند. این مقدار به شکل اسرار آمیزی نزدیک به نیم میلیون سال نوری بیشتر از تخمینهای پیشین است.

اندازه گیری فواصل کیهانی کار آسانی نیست. برای مثال ، اجرام دوردست و بسیار درخشانی شبیه به اجرام نزدیک کم نورتر دیده میشوند. برای اجتناب از بروز چنین مشکلاتی ، اخترشناسان کیلومترشمارهای کیهانی ویژه ای را یافته اند که با استفاده از روشهای مستقل از یکدیگر ، فاصله اجرام نزدیک را با دقت بالایی تعیین می‌کند. آنها از این کیلومترشمارها استفاده می‌کنند تا بتوانند مقیاس‌های دقیقی برای فواصل کیهانی بسیار عظیم تدوین کنند.

کرزایستف استانک، اخترفیزیک‌دان دانشگاه ایالتی اوهایو و از اعضای این گروه تحقیقاتی می‌گوید: در هر مرحله‌ای با انبوهی از خطاها مواجه می‌شدیم ؛ از این رو به روش یکتا و دقیقی در اندازه‌گیری فواصل احتیاج داشتیم تا روزی بتواند ما را در اندازه‌گیری دقیق انرژی تاریک و دیگر موضوع‌های مشابه کمک رساند. اما اندازه‌گیری جدید که به کمک بررسی یک دوتایی گرفتی انجام شده ، نیاز به آن روش‌های اضافی را مرتفع ساخته است.

فاصله پیشین کهکشان مثلث بر پایه  محاسباتی بدست آمده بود که به مقدار ثابت هابل وابستگی زیادی داشت. ثابت هابل، آهنگ انبساط و گذران عمر عالم است و مقدار آن بر پایه آخرین اطلاعات ارسالی ماهواره WMAP، 70 کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک اندازه‌گیری شده است. اما فاصله جدید کهکشان مثلث مستلزم این است که مقدار ثابت هابل 15درصد بیشتر باشد.

اگر این موضوع صحت داشته باشد، آن‌گاه جهان 15درصد بزرگ‌تر و به همان مقدار پیرتر از چیزی است که پیش از این تصور می‌شد. آخرین مشاهدات ماهواره‌ای و بخصوص تحلیل تابش زمینه کیهانی حاکی از آن است که سیزده میلیارد و هفتصد میلیون سال از عمر جهان می‌گذرد؛ اما نتایج این اندازه‌گیری جدید تخمین می‌زند عمر واقعی جهان 15.8 میلیارد سال باشد.

اما این اندازه‌گیری می‌تواند نتیجه جالب‌تری نیز دربر داشته باشد. نوربرت پرزایبیلا، اخترشناس دانشگاه ارلانگن نورمبرگ در آلمان و دیگر عضو این گروه تحقیقاتی می‌گوید: این نتایج نشان می‌دهد اتفاق‌های بسیار جالبی بر سر ثابت هابل افتاده است. البته ثابت هابل با این رویدادها بیگانه نیست. کشف یک ابرنواختر دوردست در تصویر ژرف شمالی تلسکوپ فضایی هابل که در نهایت منجر به کشف انرژی تاریک شد، یکی از مشهورترین این اتفاق‌های عجیب و شگفت است که علت و ماهیت آن هنوز در پرده‌ای از ابهام قرار دارد.

البته یک مشکل بزرگ وجود دارد که این گروه تحقیقاتی تنها فاصله یک کهکشان نزدیک را اندازه‌گیری کرده‌اند و برای اثبات نظریه خود به شواهد و اندازه‌گیری‌های بیشتری نیاز دارند. اعضای این گروه در نظر دارند با استفاده از دیگر تلسکوپ‌های بزرگ زمین دامنه پژوهش‌های خود را بگسترانند. این دورترین فاصله‌ای است که بشر تا کنون توانسته به شکل مستقیم اندازه‌گیری کند و شاید بتوان گفت این اندازه‌گیری ، نهایت کاری است که می‌توان با تلسکوپی به بزرگی تلسکوپ ده متری کک انجام داد.